Όσο προοδεύεις παθαίνεις και… μαθαίνεις

Ο Αρης απέδειξε, για μια ακόμη φορά, ότι δικαίως βρίσκεται στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας (με συγκάτοικο ή μόνος θα εξαρτηθεί από τον αγώνα της ΑΕΚ) πραγματοποιώντας μια εξαιρετική εμφάνιση στην Τούμπα απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήθελε δαιμονισμένα την νίκη για να κρύψει κάτω από το… χαλάκι τα προβλήματά του.

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Αυτή την φορά ένα παπουτσέλειο πέναλτι και η δική του αστοχία του στέρησε την νίκη. Για μια ακόμη φορά ο αντίπαλός του πανηγυρίζει την ισοπαλία στα χασομέρια, μια ισοπαλία που του χάρισε ένας απίθανος διαιτητής που σε όλο το δεύτερο ημίχρονο είχε μια αλλόκοτη συμπεριφορά και επιδίωκε με κάθε τρόπο να βοηθήσει την… χαϊδεμένη ομάδα της ΕΠΟ.

Ο Άρης μέσα σε διάστημα τριών ημερών πήρε μερικά πολύ σημαντικά μαθήματα. Ναι μεν έχασε δυο νίκες που τις δικαιούταν βάσει απόδοσης, αλλά ως αντιστάθμισμα πήρε διδάγματα που θα του φανούν χρήσιμα στην πορεία που έχει ξεκινήσει προς την κορυφή. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η προσέγγιση ικανοποιεί τους φίλους του αλλά μόνο έτσι κάποια στιγμή θα κατακτηθεί η ωριμότητα.

Μέσα από τραυματικές εμπειρίες που βίωσε ο οργανισμός του Πέμπτη-Κυριακή. Θα πέσεις, θα πάθεις αλλά θα μάθεις και θα σηκωθείς. Είναι νόμος της ίδιας της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν διαφωνεί κανείς, εκτός και αν τον τυφλώνει τόσο πολύ η αντιπάθεια προς το club, ότι ο φετινός Άρης, με εξαίρεση τον Ολυμπιακό, υπερέχει έναντι του ανταγωνισμού. Είναι καλύτερος.

Είναι πιο… ομάδα παρά τη διαφορά στα μπάτζετ και τις… αβάντες. Υστερεί στη λεπτομέρεια που του στερεί την υπέρτατη απόλαυση. Που θα πάει θα την μάθει κι αυτή. Το σημαντικό είναι ότι δεν κάμπτεται από τις αναποδιές. Δέχεται το «χαστούκι» αλλά το ξεπερνάει άμεσα.

Πρόπερσι τον σακάτεψε στην αρχή της χρονιάς ο αποκλεισμός από την Μόλντε αλλά στο τέλος βγήκε πανηγυρικά στην Ευρώπη παίζοντας εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Πέρσι έχασε την πρόκριση στον τελικό για λίγα δευτερόλεπτα αλλά συνήλθε. Φέτος κάποια Κοβαλίβκα απείλησε να τον εκτροχιάσει στο πρώτο ματς της σεζόν αλλά το ταρακούνημα όχι μόνο δεν τον έβγαλε εκτός πορείας.

Το αντίθετο τον έβαλε στον ίσιο δρόμο. Έτσι πιστεύω ότι θα ξεπεράσει και τα δυο σοκ της προηγούμενης εβδομάδας. Είναι καλή ομάδα, έχει χαρακτήρα, και έχει τη βασική συνταγή της επιτυχίας. Το καλό κλίμα που δεν έχουν άλλες ομάδες και το… ζηλεύουν. Αν το διατηρήσει το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Υπάρχουν και τα πλει-οφ σε λίγες μέρες όπου θα… ξυρίσουν τον γαμπρό.

Έχει και κάτι ακόμη ο Άρης. Την δίψα για διάκριση. Τον πόθο για αυτά που στερήθηκε. Αυτή η κινητήριος δύναμη μαζί με την δεδομένη ποιότητα τον παίρνουν από το χέρι και τον οδηγούν με ασφάλεια. Όσο για αυτούς που λένε ότι είναι επικίνδυνα για την υγεία του αρειανού τα διαδοχικά σκοτσέζικα ντους ένα έχω να πω.

Ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να στηρίξει και να αντέξει από τη στιγμή που η ίδια η ομάδα του δίνει το δικαίωμα να νιώθει στεναχωρημένος. Να θεωρεί την ισοπαλία… ήττα. Ο κόσμος του Άρη έχει αποδείξει ότι μπορεί να αντέξει τα πάντα, διότι ο ίδιος την έστειλε στη Γ΄ Εθνική. Όχι ο Γκάμα ή ο Καρυπίδης, Και είναι ο ίδιος που θα τη στηρίξει λυσσαλέα…

ΥΓ. Ένα παίκτη μόνο να είχε στον πάγκο ο Μάντζιος χθες δεν θα το έχανε το ματσάκι. Τον Ματίγια. Να μπει να κρατήσει μπάλα, να ηρεμήσει την ομάδα, να πάρει φάουλ. Η καλύτερη απάντηση σε όσους θεωρούν ότι ο Άρης είναι καλύτερα χωρίς τον Ισπανό.

ΥΓ 2. Ο ΚΑΠ είναι ξεκάθαρος. Γράφει για υποχρέωση του παρατηρητή να καταγράψει στην έκθεσή του τόσο για τοι μπουκάλι που δέχθηκε ο Πασχαλάκης που συνιστά χειροδικία καθώς και για τα πανό που αναρτήθηκαν. Περιμένουμε να δούμε τι από όλα αυτά έχει γραφτεί.